အဒေါ်အားရတဲ့

” ဟား….ပိန်းပန်းလေးကလှလိုက်တာနော် ” သော်က ပန်းအိုးလေးမြေဆွ..ပေါင်းသင် ပေးနေဆဲ..မတင်မြလာငုံ့ကြည့်ပြီးပြောသည်။ပိန်းပန်းကိုကြည့်ချင်လို့မဟုတ်..။ကိုသော်ကပန်းအိုးမြေဆွနေဆဲအောက်စ,လွတ်နေတာကိုမတင်မြအဝေးကပင်မြင်နေ ခဲ့သည်။
ခပ်လှမ်းလှမ်းဖြစ်နေတာမို့သဲသဲကွဲကွဲ မမြင်ရ။ဒါကြောင့် အနီးကပ်လာပြီး အကြောင်းမရှိ အကြောင်းရှာ သေသေချ ာချ ာလာကြည့်ခြင်းဖြစ်သည်။ကိုသော်က လီးကြီးကတွဲလောင်းစိုက်နေပြီးဒစ်ကြီးကပြဲနေကာမတောင်ပဲနဲ့ငိုက်စိုက်ကျနေတာတောင်မှခြောက်လက်မလောက်ရှိမည်။လီးအရင်းဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက်မှာလီးမွှေးနက်နက်လေးတွေကအစွယ်လေးတွေလိုရှည်ဆင်းနေပြီးဒစ်ကြီးကသန့်ရှင်းစွာပြူ းထွက်နေကာဂွေးဥကြီးနှစ်လုံးနှင့်အချောင်းလိုက်ကြီးကပ်တင်နေသည်။အိမ်ကလူလီးတောင်နေတာထက်ကြီးနေသေး ။အားရစရာ…. ” အငုံလေးကလဲ..ပြူ းနေတာပဲနော်…” ” ပွင့်တော့မှာ.အစ်မရဲ့…..ပွင့်လာ အာလာရင်ဒီထက်ပိုလှပေါ့….” မတင်မြက ဒစ်ကြီးကိုကြည့်ပြီးပြောသလို သော်က မတင်မြ၏ နို့အုံကြီးကိုကြည့်ပြီးပြောသည်။မတင်မြ ဒူးလေးနှစ်လုံးပေါ်လက်ထောက်ပြီးငုံ့ကြည့်နေတာမို့ လည်ဟိုက်အင်္ကျီကြားက နို့အုံကြီးကိုပြူ းပြဲနေအောင်ကြည့်သည်။ရင်ကြားမြောင်းစေ့နေတော့နို့လုံးကြီးတွေက ဖူးတစ်နေသည်။

ကလေးတစ်ယောက်မအေဆိုပေမယ့် ကလေးတောင်ကျေ ာင်းထားပြီးပြီမို့ နို့ကြီးကတင်းတင်းမို့မို့ရှိနေဆဲ။နျိအုံကြီးကြည့်နေရင်း သော်ကလီးကတဖြည်းဖြည်းတင်းလာသည်ကိုမတင်မြက မျက်စေ့မမှတ် မျက်တောင်မခတ်စတမ်းကြည့်နေသည်။ သော်က…မတော်ပါဘူးလေ..ဟုတွေးပြီးတခြားပန်းအိုးကိုနေရာရွှေ့သွားတော့အနေအထားပျက်ကာမတင်မြ အားမလိုအားမရဖြစ်သွားသည်။ထပ်မြင်ရဦးမလားဟူသောအတွေးဖြင့်တစ်စေ့တစ်စောင်းမျက်စေ့စွေကြည့်ပေမယ့် မမြင်ရတော့။ သော်ကဆိုတာက မတင်မြယောင်္ကျ ားကိုကျော်မြ ၏ညီအငယ်ဆုံး..။ဆယ်တန်းအောင်ပြီး ပြင်ပကွန်ပျူ တာသင်တန်းလာတက်တော့ အိမ်မှာပဲ ထမင်းစားစရိတ်ပေးပြီးတည်းသည်။ထမင်းစရိတ်မယူပါဘူးဆိုလည်းမရ။

ရက်ကြာမှာမို့ မိဖတွေက အတင်းယူခိုင်းလို့ ငြင်းမရ။အိပ်ထာတော့ ကပ်လျက်အခန်းလွတ်မှာပဲနေရာပေးထားလိုက်လို့အခက်အခဲမရှိပါ။ ကလေးတစ်ယောက်အမေ..အိမ်ထောင်သည်ဆိုပေမယ့် မတင်မြကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်က အပျိူ ရှုံ းအောင်တောင့်သည်။ကလေးကငါးနှစ်ကျေ ာ်ပြီမို့..နို့ကြီးတွေကတင်းတင်း…ဖင်ကြီးတွေကဖုဖုကားကားခါးကမသေးလွန်းပေမယ့်..ဝမ်းပျဉ်းသားမထွက်တော့အပျိူ လိုထင်ရသည်။လက်မောင်း လက်ပြင်တွေကအသားပြည့်ပြီး အိအိဖြိုးဖြိုး…ချေ ာချေ ာမွတ်မွတ် ။အသားလတ်တော့ ဝင်းမွတ်နေသည်။အိမ်ထောင်ကျခဲ့တာ ခြောက်နှစ်လောက်ကြာခဲ့ပြီဆိုတော့ တည်ငြိမ်နေပြီ။တည်ငြိမ်တယ်ဆိုတာက တစ်ညတစ်ချီ…ဒါမှမဟုတ် နှစ်ညတစ်ချီ…ပေါ့။
ကိုကျေ ာ်မြကတစ်ညတစ်ချီကောင်းလောက်နှင့်ကျေ နပ်နေပေမယ့် မတင်မြကသိပ်အားရလှတယ် မဟုတ်ပါ။ဟိုလူကလည်းငါးနှစ်လုံးလုံးပုံမှန်ဆွဲလာတာဆိုတော့…အီနေပြီ။မတင်မြကသွေးသားတွေတက်ပြီး ပုံမှန်ထက်ပိုနေတယ်ဆိုတာကိုသူမသိ။သော်က၂ ခုတလော…မတင်မြ ပါးစပ်ဖျ ားမှာ သော်ကတွေမျ ားနေသည်။သီချင်းလဲဆိုလေ့မရှိပါပဲသော်ကသီချင်းတွေပဲဆိုနေသည်။နှင်းပန်းနဲ့သော်က စပယ်မွှေးတယ်…ဆိုပါလား။အစ,အဆုံးလည်းမရ..မဆို။ဒီနားမှာပဲဝေ့လည်..ဝေ့လည် ဆိုနေတတ်သည်။ကိုကျေ ာ်မြရှိနေလျင်တော့မဆိုပါ။သီချင်းဆိုလိုက်တိုင်းလည်း သော်ကလီးကြီးကို မြင်ယောင်ပြီးရွစိစိဖြစ်ရမြဲ။ကွန်ပျူ တာသင်တန်းကတစ်နေကုန်လုံးမှနှစ်နာရီတည်းသာသင်ရသည်။

မိဖတွေကသော်ကကို အိမ်မှာကွန်ပျူ တာအစုံလိုက်ဝယ်ထားပေးပြီးလေ့ကျင့်စေသည်။တစ်နေ့ရွာမှပဲဖြစ်ဖြစ် ကွန်ပျူ တာဆိုင်ဖွင့်ပေးသင့်ရင်ဖွင့်ပေးပြီး ဒီကောင့်ကိုနိုင်အောင်ထိန်းဖို့ရည်ရွယ်သည်။အိမ်ကစားပွဲမှာ သော်ကကွန်ပျူ တာလေ့ကျင့်နေတော့..မတင်မြက သူယောင်မယ် လာလုပ်ပြန်သည်။နို့မပေါ်လျင် ပေါ်အောင်လည်ဟိုက်အကျ်ႌ တွေချည့်ပဲနေ့တိုင်းဝတ်သည်။
သော်ကမကြည့်လျင်လဲ ကျေ ာ်မြကြည့်ပေါ့…သူ့အတွက်တော့အရှုံးမရှိပါဘူး။စားပွဲရှေ့မှာ တစ်တောင်ဆစ်နှစ်ဖက်ကိုစုံချထောက် ဖင်ကြီးကာ့တင်၍ကြည့်ပြီးမသိတဲ့လူက. မတတ်တဲ့လူကို နားမလည်နိုင်တာတွေလျှေ ာက်မေးသည်။သော်ကနို့ကိုကြည့်လျင်ကျေ ာ်မြဖင်ကိုကြည့်ပေါ့… ရည်မှန်းချက်ကအဆင့်မြင့်သည်။ ဆိုးပါဘူး..။ကျေ ာ်မြ ခုတလောမှပြင်းပြင်းလေးဆော်လာသည်ဆိုတော့…တိုက်ကွက်မှန်တယ်လို့ပဲပြောရမည်။ခါတိုင်းရက်ပျက်ရှိခဲ့ပေမယ့်..ခုတလောမှန်နေသည်။
ဆော်ချက်တွေနဲနဲပြင်းထန်လာတော့ဟိုဖက်ခန်းကသော်ကမျ ား ကြားသွားမလား..ကြားရင် သူဘယ်လိုနေမလဲ…ချေ ာင်းမျ ားကြည့်နေလေသလား…အနည်းဆုံးတော့ လီးကြီးတောင်နေမှာပဲအမျိူ းမျိူ းတွေးပြီးစိတ်လှုပ်ရှားကာ ပင့်လိုက်မြှောက်လိုက် ကော့လိုက် ထိုးလိုက် မွှေ့လိုက် ရမ်းလိုက် ဆိုတော့ ခါတိုးထက်ပိုကောင်းလာတာအမှန်..။အသံလေးတွေ ပိုပိုမိုမို လိုသလောက်ထည့်ပြီးမြူှ ဆွယ်ပေးလိုက်တော့…သော်ကဘယ်လိုနေနေ…ကိုယ့်အဖို့ကတော့ ကောင်းသွားသည်။ကျေ ာ်မြကလည်း ပုံမှန်တော့ထိန်းနိုင်သား..လေးဆယ့်ငါးမိနစ်..တစ်နာရီအနည်းဆုံးထိန်းသည်မို့ မတင်မြ အနိမ့်ဆုံး တစ်ချီ…နှစ်ချီတော့ပြီးသည်။လင်းဆွဲလေးမျ ားတောင် စားလို့ကောင်းကောင်း စားလိုက်ရသေး။

ဒါပေမယ့် ဘယ်လိုပြီးပြီး…သော်ကလီးကြီးနဲ့ပဲပြီးတယ်လိုခံစားနေမိတာအဆန်းသား…။ ကျေ ာ်မြကလည်း မတင်မြအပေးကောင်းလာကြမ်းလာတာကိုကြိုက်ပြီး တစ်ပါတ်ကျေ ာ်ကျေ ာ် ဆယ်ရက်လောက်တော့ အသေနှိပ်သည်။နောက်တော့…တဖြည်းဖြည်းလျေ ာ့လာပြန်သည်။လင်းဆွဲလည်းမကျွေးတော့..။မတင်မြ မြင်းစီးလည်းကျေ ာ်မြက တောင်ပေးထားပြီး အသေလိုငြိမ်ခံနေတော့စိတ်လျှေ ာ့လိုက်ရတော့သည်။ကိုကျေ ာ်မြကတစ်နေကုန်ကားပေါ်မှာအညောင်းထိုင်..ညနေတော့နည်းနည်းမော့…ဒီလောက်တော့ရှိမှာပေါ့လေ….ရယ်လို့တွေးပြီး သူ့အပေါ်နားလည် ခွင့်လွှတ်နိုင်ပေမယ့် စောက်ဖုတ်ကပြဿ နာ…။ ဒီတော့…နှင်းပန်းနဲ့သော်က စပါယ် မွှေးတယ်..သီချင်းလေးတစ်အေးအေးဖြစ်လာပြန်သည်။ကွန်ပျူတာစားပွဲနား တရစ်ဝဲဝဲ..။နားမလည်နိုင်တာတွေမျ ားလာပြန်ရော..။သော်ကထိုင်သည့် ကုလားထိုင်၏နောက်က ရပ်ပြီးကြည့်သည်။နို့အုံကြီးနှင့်နောက်စေ့ကိုပွတ်မိတာကအကြိမ်ကြိမ်..။ကုန်းပြီးလက်ညှိုးထိုးမေးတိုင်း အိကနဲ အိကနဲ နေအောင်ပွတ်ပစ်သည် ။
သော်က တစ်ခါကယောင်ယမ်းပြီးနောက်စေ့ကိုပွတ်လိုက်မိပါတယ်..နို့လုံးကြီး တည့်တည့်မှ လက်တွေဝင်သွားသည်။ဘော်လီလေး.ဘရာစီယာလေးတောင်မဝတ်ထား…အားပါး..ချက်ချင်း ပြန်ပစ်ထုတ်လိုက်ရသည်။နံဘေးထိုင်မေးပြန်တော့လည်း သော်ကတစ်တောင်ဆစ်တွေကမလွတ်လပ်။သူကဆွဆွ ပြီးထွက်သွားခဲ့ပေမယ့် သော်က လီးတောင်ပြီးဒုက္ခရောက်ရတော့သည်။ညက ချေ ာင်းကြည့်ထားတာ…ကြားခဲ့ရတာတွေကပူးပေါင်းခြောက်လှန့်တော့..ကြာကြာမခံနိုင်..။အိမ်သာပြေးပြီး လျှေ ာ့လိုက်ရတော့သည်..။ တစ်ရက်တော့…သော်က ပန်းအိုးတွေနေရာရွှေ့ပေါင်းသင် မြေဆွ ပြီးရေတွင်းမှာ ခြေလက်ဆေးနေတုန်း မတင်မြထမီရင်လျှ ားကြီးဖြင့်ရေချိူ းဖို့ထွက်လာသည်။တကယ်တော့ တိုက်ဆိုင်တာပါ..။ထွက်လာပြီးမှနောက်ပြန်ဆုတ်ဖို့တော့မတင်မြမစဉ်းစား။ရေတွင်းရောက်တော့ ကန်ထဲမှာရေကမရှိ။

တုန်ကင်နှိပ်ပြီးရေဖြည့်တော့ နို့လုံးကြီးတွေက ခုံလိုက်ပေါက်လိုက်။သော်က ဘေးဘီကိုမျက်စေ့ကစားပြီး မတင်မြနံဘေးကရပ်ပြီးရေတုန်ကင်နှိပ်ပေးလိုက်သည်။မတင်မြကပြုံးပြီး နေပါစေဟဲ့…ဟုဆိုကာမောင်းတန်ကိုလွှတ်မပေး။လက်တွေက ပူးနေပြီးတုန်ကင်မောင်းတန်နှင့်အတူတက်လိုက်ကျလိုက် ဖြစ်နေတော့ သော်ကတစ်တောင်ဆစ်ကမတင်မြနို့ကြီးကိုအတက်ပွတ်အဆင်းပွတ်….လေးငါးချက်ပဲရေတင်လိုက်ရပါတယ်…ထမီအထက်ဆင့်ပြေပြီး ကျွတ်ကျသည်။နို့လုံးကြီးတွေဖွေးကနဲပေါ်သွားပြီး သော်ကအိမ်ပြန်ပြေးပါလေရော။မတင်မြ တခစ်ခစ်ရယ်ပြီး ထမီပြင်ဝတ် ရေထပ်တင်ကာ ရေချိူ းပြီး ထမီရင်လျှ ားနဲ့ပဲပြန်ခဲ့သည်။ ” ခ်ခ်…နင်ကမျ ားပြန်ရှက်ရတယ်ရှိသေး…ရှက်ရမှာက ငါပါဟဲ့..ခ်ခ်…”
” အွန်း…ကျုူ ပ်ရှက်လို့ထွက်ပြေးတယ်မျ ားထင်နေလို့လား…” ” ဟွန့်…မရှက်ရင် ဘာလို့ပြေးတာလဲ လို့…” မျက်နှာက မခို့တရို့….လက်တစ်ဖက်ကခါး ကိုထောက်ထားတော့ နို့လုံးကြီးတွေက မို့မို့ဝန်းဝန်းပြူ းပြူ းထွတ်ထွတ်…ဖင်အိုးကြီးကကောက်ချိတ်ပြီးကော့ထွက်နေသည်။သော်က ဟိုကြည့် ဒီကြည့် ..တစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ပြီး ” ကျူ ပ်က အစ်မနို့ကြီးညတိုင်းမြင်နေရတာနော်အခုပြေးတာက ဒါကြောင့်ပြေးတာ…” သော်က ပုဆိုးလှန်ပြတော့ မတင်မြ မျက်လုံးတွေ ဝိုင်းသွားသည်….ဟား…ကြီးလှချည့်လား…လီးကြီးကသော်က (၂..အဆက် ) လီးကြီးကရှေ့ကိုတစ်ထွာပိုပိုလောက် တောင်ပြီးထွက်နေသည်။လှုပ်စိ လှုပ်စိ ခေါင်းညိတ်ခေါ်နေသလိုလို။ ” အူး ဟူး….ဒါကြောင့်ကိုး….နင်ငါ့ကိုအုပ်ချင်နေတာကိုး….ခ်ခ်..”သော်က၃ တစ်ယောက်နှင့်တစ်ယောက်က ဘာမှမဝေး။ခြေလှမ်းလေးငါးလှမ်းပေါ့..

။သော်က ခြေတစ်လှမ်းပဲရွှေ့လိုက်ရသေးသည်။မတင်မြ သူ့အနားရောက်နေပြီး သူ့လီးကြီးကိုဆုပ်ကိုင်ထားတာခံလိုက်ရသည်။လီးကြီးကမတင်မြလက်ထဲမှာသွေးတစ်ဒိတ်ဒိတ်တိုးနေပြီး ထိတ်ကနဲ ထိတ်ကနဲဆတ်ဆတ်ခုန်နေသည်။မတင်မြလက်နှင့်ပြည့်ပြည့်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ပေမယ့် မရ။လက်ဆုပ်ထက်ပိုကြီးနေသည် ။ဒစ်ကြီးကလည်း လက်ဆုပ်အပြင်ဖက်မှာ နီညိုညိုပြောင်တင်းတင်း…ပြူ းပြူ းကြီး။ ” အစ်မ…ကျူ ပ်အစ်မကို လိုးချင်တယ်ဗျ ာ..”. သော်က အာတွေခြောက်ပြီး အသံတွေအက်ကွဲကွဲ ဖြစ်နေသည်။လက်ကလည်းကယောင်ကတမ်းဖြင့်မတင်မြ ခါးနှစ်ဖက်ကိုဆုပ်ကိုင်ပြီးခါရမ်းနေသည်။နို့ကိုင်ရကောင်းမှန်းတောင်မသိ..။မတင်မြဘေးဘီလိုက်ကြည့်ပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးသွားပိတ်သည်။
သော်ကယောင်ချ ာချ ာ…။အားလုံးစိတ်ချရမှ သော်က လက်မောင်းကိုဆွဲပြီး အခန်းထဲခေါ် ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းသည်။သော်က ဝတ်ထားသည့်စွပ်ကျယ်ကို အောက်ခြေမှမ,ပြီးချွတ်ပေးရင်း.. ” တုံးလုံးလိုးတာပဲကောင်းတယ်ဟဲ့..လိုးကောင်းနေတုန်းစွပ်ကျယ် ကျကျလာလာ ခုရင် အလွန်စိတ်တိုတာ ဇိမ်ပျက်တယ်…နင်မိန်းမလိုးဖူးလား…” ” မလိုးဖူးဘူးဗျ….ဂွင်းပဲတိုက်တတ်တယ်..လိုးတာဆိုအစ်မတို့လင်မယားလိုးတာပဲမြင်ဖူးတယ်…” ” အေးပါ…ဒီလောက်ဆိုရမှာပါ….ဖြေးဖြေးနဲ့မှန်မှန်လေးသာ ဆောင့်..ဟုတ်ပြီလား..” မတင်မြထမီရင်လျှ ားကိုဖြေလျေ ာ့ပြီးကွင်းလုံးကျွတ်ပုံချကာ သော်ကမျက်နှာကိုနို့လုံးကြီးတွေဖြင့်ဖိကပ်ပြီးဖက်လိုက်သည်။ ” နို့စို့ပေး…စို့လဲစို့..နယ်လဲနယ် ပေး ” သော်က နို့ကြီးကိုလက်တစ်ဖက်ဖြင့်ကိုင်ကာ ပါးစပ်ထဲဝင်သလောက်ထည့်ပြီးစို့သည်။ကျန်လက်တစ်ဖက်က နို့အုံကြီးတစ်လုံးကို ဆုပ်ယူချေ မွပစ်သည်။
ဒီနို့ကြီးတွေ မြင်နေတွေ့နေရပြီး မကိုင်ရ မထိရဖြစ်ခဲ့သမျှ အတိုးချ ပြီးအားရပါးရဆုပ်ချေသည်။နို့စို့သံတစ်ပြွတ်ပြွတ်ထွက်နေပြီး မတင်မြစောက်ပတ်ထဲရွစ်ရွစိဖြစ်လာသည်။လီးကြီးကိုကိုင်စမ်းကြည့်တော့သံချေ ာင်းတမျှ မာနေပြီမို့သော်ကကိုကုတင်ပေါ်ပက်လက်ဖြစ်အောင်ဖိလိုက်ပြီး သူပါမှောက်တက်လိုက်သွားသည်။လူးရင်းလှိမ့်ရင်းနှင့် သော်ကသူ့အပေါ်ရောက်သွားတော့ ပေါင်ကြီးနှစ်ဖက်ဖြင့်သော်ကခါးကိုခွလိုက်ပြီး လီးကိုကိုင်ကာစောက်ခေါင်းပေါက်ဝ,တေ့ပေးလိုက်သည်။

သောကြ ဖိထည့တြော့ ဒဈကှီးပှည့ပြှည့သြိပသြိပထြိုးဝငလြာတာ အရသာခံလိုကပြှီး မကွလြုံးတှပှေူ းထှကလြာသညြ.. ” ဖှညြးဖှညြးထည့နြောြ သောကြ…တဈခါတညြးဆောင့မြထည့နြဲ့. ” ဟုပှောပှီးလကနြှဈဖကကြဘေးကနခေါးကိုတှနြးပှီးထောကထြားသညြ။သောကြ မတငမြှကိုယပြေါမြှာဖိပှီးမှောကနြရတောအားမရသဖှင့ြ…လကထြောကပြှီးကိုယကြိုမှှင့ကြာ လီးကိုဆကသြှငြးသညြ။စောကရြညမြွ ားအိနသဖှေင့ြ စေးစေးပိုငပြိုငြ ဝငသြှားသညြ။မတငမြှမှာလညြး ကွေ ာမြှလီးဝငတြာနှင့ြ သောကြလီးဝငတြာ…ကှာခှားမှုကိုထိထိမိမိ သိသှားပှီးရမကရြှိနတြှတကေလြာသညြ။ ရမကရြှိနတြှတကေလြာတော့ ဖငကြှီးဆကကြာဆကကြာပင့ပြှီး ” ဆောင့တြော့သောကြ…ဖှညြးဖှညြးဆောင့ြ..မှနမြှနဆြောင့ရြငြ နငပြှီးသှားလိမ့မြယြ…” သောကြ သူ့လီးကှီးကိုမတငမြှစောကပြတကြှီးဖှင့ရြဈနှယဆြှဲစုပထြားသည့နြူးညံ့မှုအရသာထူးကိုအလှနကြှိုကနြပှေီ။
ဒီအရသာမွိူ းဘယတြုနြးကမှာမှမရခဲ့ဖူးသဖှင့ြ စောကပြတထြဲမှာပဲစိမထြားခငွတြော့သညြ။မှနမြှနဆြောင့လြငွပြှီးသှားမညြ ဆိုတော့ ဖှညြးဖှညြးလေးထုတပြှီးဆောင့သြညြ။ဆောင့လြိုကတြိုငြးမတငမြှလညခြွေ ာငြးက အင့ကြနဲ အင့ကြနဲ အသံထှကလြာသညြ။အဈကိုနဲ့လိုးတုနြးကလညြး ဒီအသံထှကတြာပါပဲ..။ကိုယ့ကြွ မှဒီအသံကဆှဲဆောငအြား ပိုပှီးကောငြးနသလေိုလို..။
စိတတြှကှှလောပှီး လိုးတဲ့အရသာကောငြးကောငြးမခံစားရသေးခငြ ကောငြးတဲ့အရသာကို အရငခြံစားမိပှီး အမှနဆြုံးအပှငြးဆုံးတဈဖုနြးဖုနြးဆောင့ပြဈမိသညြ။ဆောင့လြို့မှအားမရသေး လီးရညတြှတဈေပစွပြစွပြနြးထှကပြါလရေော.။လီးရညတြှပနြေးထှကတြော့ တဈအားအားအောပြှီးဆကဆြောင့သြညြ။မတငမြှက တဈခဈခဈရယပြှီးပါးစပကြိုလကဝြါးနဲ့လိုကပြိတသြညြ။သောကြ အံတှကှေိတပြှီးအသဆေောင့သြဖှင့လြညပြငြးကှောကှီးတှေ..မေးကှောကှီးတှေ..နားထငကြှောကှီးတှထေောငထြ,နသညြေ။လီးရညတြှဗှကေပြေါကနြပှေီဖှဈသောလြညြး ဗှှတြ ဇှိ.စှတြ ဖုနြး..ဗှှတဇြှိစှတြ..ဇှိဆကဆြကဆြောင့သြညြ။
လီးကအတောငမြကွ…။အတောကြှာကှာဆောင့ပြှီးမှ လီးရညထြပမြထှကတြော့ပဲ မတငမြှကိုယပြေါမြှောကကြသွှားသညြ။မတငမြှလညြး ဒီလိုဖှဈလာမညကြိုကှို၍ခန့မြှနြးပှီးအစောကှီးကတညြးကစိတကြိုလှှတထြားလိုကသြညြ။လီးကှီးကှီးနဲ့ဆောင့လြိုးခံနရတောကိုအာရုံသှငြးပှီးဖငကြှီးကော့ကာကော့ကာညှဈစုပပြေးရငြး သူတဈခွီ ပှီးအောငယြူသညြ။သောကြလီးရညတြှပနြေး.ထုတတြော့ မှနလြှနြးသည့ဆြောင့လြိုးခကွမြွ ားနှင့အြညီ သူလညြးလိုကြ၍ပှီးသညြ။သောကြ ၏ဆံပငတြှအကှေားလကခြွေ ာငြးမွ ားထိုးသှငြးဆုပဆြှဲခပင့သြကပြူကှီး ဟူး….ကနဲမှုတထြုတလြိုကပြါသညြ။
” ကောငြးလား…သောကြ..” ” ဟူး….ကောငြးလိုကတြာအဈမရာ…စောကပြတလြိုးတာဒီလောကကြောငြးတယဆြိုတာ..လကတြှေ့မို့ယုံလိုကရြတယြ…အကှောပေါငြးတဈထောငဆြိမ့သြှားတာပဲ…” ” ခခြြ…ထပလြိုးဦးမလား..” ” လိုးမယအြဈမ….ဆကလြိုးမယြ…”. “. နေဦး…နင့အြဈကိုလာတော့မယြ…နောကမြှထပလြိုး….ညငါတို့လိုးရငြ နငခြွေ ာငြးကှည့ထြား ” ” ဟာဗွ ာ….အဈမတို့ကလိုးနေ…ကွူ ပကြလီးတောငနြတောဗွ….အဈကိုနဲ့လိုးပှီးရငထြှကခြဲ့ဗွ ာ..အိမသြာဖကသြှားလိုးမယြ…” ” ခခြြ….ခခြြ&#820သောကြ၄ ညရောကတြော့ ကိုကွေ ာမြှကမူးနပှေီ။ထမငြးမစားနိုငပြဲတနြးအိပပြါလရေော..။မတငမြှကစောငလြေး အသအခွေ ာခှုံပေးပှီး သောကြအခနြးဖကလြှည့ခြါအပှငဖြကလြကညြှိုးထိုးပှသညြ။သောကြ ကလညြးခွေ ာငြးကှည့နြသေူမို့အသာအယာခှဖှပှေီးထှကသြညြ။မတငမြှအနောကကြလိုကထြှကလြာပှီးရတှငြေးဖကသြို့ဦးဆောငခြေါသြှားသညြ။
” နငအြနောကကြလိုးတတတြယမြလား ” ” ရပါတယအြဈမကလဲ..အဈမတို့လိုးနတောကွှနတြောခြွေ ာငြးကှည့ဖြူးတာပဲ..” ” လာ…အနောကကြပဲလိုးတော့..” မတငမြှ ထမီကိုခါးပေါတြငရြခွေိူ းအုတကြနကြိုလကထြောကပြှီးကုနပြေးတော့စောကဖြုတကြှီးပှူ းကနဲထှကလြာတာမှငရြသညြ။သောကြအခွိနသြိပမြဆှဲပါ..။ပုဆိုးကှငြးလုံးကွှတပြုံခပွှီး လကတြဈဖကကြမတငမြှခါးကိုကိုငြ…လကတြဈဖကကြစောကဖြုတကြှီးကိုဖှဖှပှတပြှီး လီးကိုကိုငြ၍တေ့သှငြးသညြ။ အကှောနားလညသြှားပှီဖှဈ၍ ဖှေးဖှေးခငွြးသာထိုးထဲ့တော့ မတငမြှအလှနအြရသာတှေ့သှားပှီးခါးကိုခွိူင့ကြာဖငကြိုကော့ပေးသညြ။
လီးအဆုံးထည့ပြှီးတော့ခဏငှိမနြကှညေ့သြေးသညြ။မတငမြှက ဆောင့လြလေိုးတော့…ပှငြးပှငြးသာဆောင့လြိုး…ဟုသမငလြညပြှနလြှည့ကြှည့ပြှောရငြး ဖငကြိုနောကသြို့တှနြးတှနြးဆောင့သြညြ။ဖငလြုံးကှီးတှနှငေ့ဆြီးပုံး…ပေါငရြငြးတှေ ထိကပနြသဖှေင့ြ အတှေ့အရသာထူးနသညြေ။ဇိမခြံလိုးခငွသြောလြညြး မတငမြှကအလှနအြဆောင့ခြံခငွနြပှေီဖှဈ၍ လီးကိုခပရြှညရြှညလြေးဆှဲထုတပှီးဆောင့လြိုးတော့အသံတှအကေယွကြှီးထှကလြာသညြ။ဘှတြ…ဖူး..ဘလတတြပတြပတြပတြပြ..ဘူ..ဖူး…ဘှတြ…ဖုနြး…ဇှိ…ဘှတြ..ဖူး…အသံအလှနကြယွပြှီး စောကရြညတြှရှေှဲလိုကလြာသညြ။ ” အား..ဆောင့စြမြး…အင့ြ..ဆောင့ြ..အား..အားရပါးရဆောင့ြ…နို့ဆှဲလိုးကှာ..ဆောင့ြ..ဆောင့အြင့ြ..အား…အား..” မတငမြှကလညြး အသညြးအသနဆြောင့ခြိုငြးသည့အြပှငြ လီးဆှဲထုတတြိုငြးသူကပှနဆြောင့နြပှနေသြေးသညြ။
ပါးစပကြလညြးပိတနြသညေဟြူ၍မရှိတတှတတြှတဆြောင့ခြိုငြးသညြ။သောကြမှာမိနြးမ မလိုးဖူးပမယေ့ြ နေ့လညကြလညြးတဈခွီလိုးထားပှီးဖှဈ၍ စိတတြုနလြှုပခြှငြးလွေ ာ့ပါးနပှေီး လီးကှောကတငြးနသညြေ။လီးကိုရှညရြှညဆြှဲထုတလြိုကြ..တိုတိုဆှဲထုတကြှည့လြိုကဖြှင့အြရသာထူးခှားမှုကိုစူးစမြးရငြးအားရပါးရဆောင့ဆြောင့လြိုးပေးသညြ။မတငမြှကောငြးတောငြးကှီးအရသာတှေ့နပှေီး အလီလီပှီးသညြ။သောကြလီးကကွေ ာမြှထကအြပုံကှီးတုတပြှီးအရှညကြှီးရှညသြဖှင့ြ ကွေ ာမြှလိုပေးတုနြးကမရခဲ့ဖူးသည့အြရသာတှကေိုရနပှေီးမူးမူးမေ့မေ့ခံစားနရသေညြ။
တဈနာရီကွေ ာကြွေ ာလောကလြိုးတော့မတငမြှမခံနိုငတြော့..။ ” အောကမြှာလိုးရအောငသြောကြ…ငါပကလြကြ ပေးမယြ..နငစြိတကြှိုကလြိုး…” လီးကိုဆှဲခွှတတြော့ မတငမြှကခါးကထမီခွှတပြှီးသံမံတလငြးမှာဖှန့ခြငြးသညြ။ပှီးမှ ထမီပေါပြကလြကလြနအြိပပြှီး သောကြလကနြှဈဖကကြိုဆှဲတော့သူ့အပေါမြှောကကြသွှားသညြ။မကွနြှာကိုလကဖြဝါးနှဈဖကနြှင့ဖြိညှပထြားပှီး မကွလြုံးခငွြးဆိုငအြောငကြှည့ပြှီးမှမေးသညြ။ ” လိုးလို့ကောငြးလားမောငလြေး…” ” ကောငြးလိုကတြာအဈမရယြ..နေ့တိုငြးလိုးခငွနြပှေီ…” ” အဈမနေ့တိုငြးခံပေးမှာပေါ့မောငလြေးရယြ..အဈမလဲကောငြးတယြ….မောငလြေးလီးကှီးကိုလဲကှိုကသြှားပှီ…နေ့တိုငြးလိုးရမယြ..စိတခြွ ” ပှောပှီးတော့ သောကြနှုတခြမြးကိုစုပနြမြးသညြ။
လကတြဈဖကကြသောကြလီးကိုကိုငပြှီးသူ့စောကပြတအြကှဲကှောငြးကိုပှတလြိုကြ..စောကခြေါငြးထဲမှှလေိုကြ..စောကစြေ့ကိုပှတလြိုကြ အတကမြပှတလြုပနြသညြေ။အတနကြှာမှအနမြးရပပြှီး ” လိုးတော့မောငလြေး..မမအရမြးခံခငွသြှားပှီ…ဒူးထောကလြိုကြ…” မတငမြှဖငကြှီးတှနှငေ့ကြပပြှီးဒူးထောကလြိုကတြော့ မတငမြှကပေါငလြုံးကှီးတှကှေေးပှီးမှှင့တြငပြေးသညြ။ဖငဆြုံကှီးမှာကှီးမားကားထှကနြပှေီးစောကပြတနြခမြးသားတှဖေူးတကလြာခါဟ,ပှဲပှဲလေးဖှဈသှားသညြ။လီးဒဈကှီးနှင့စြောကခြေါငြးကကှကတြိတည့နြပှေီးနညြးနညြးဖိလိုကတြော့ဒဈဖွ ားဝငသြှားသညြ။
” ရှီး…..ကွှတကြွှတကြွှတကြွှတြ…ကောငြးထာမောငလြေးရာ…နို့ကိုဆှဲလိုး…”. မတငမြှနို့ကှီးနှဈလုံးကိုဆှဲပှီး သောကြ ဇိမနြှင့ဆြောင့လြိုးသညြ။ဆောင့လြိုကတြိုငြး လီးကှီးကတနင့တြပိုးဝငဆြောင့သြှားပှီး စောကရြညတြှရှေှဲနသဖှေင့တြဈစှပစြှပြ အသံတှထှကေနြသညြေ။စှပြ..ပှှတြ..ဖတစြှပြ..ပှတြ…ဖတြ…အကှာကှီးလိုးတော့မတငမြှအားရသှားသညြ။အခွိနတြှလေဲတောတြောကြှာနပှေီ.။ ” မောငလြေး…အပှီးလိုးတော့…နောကမြှဇိမခြံနင့အြဈကိုနိုးနမယြေ…လိုး..လိုး..ဆောင့ြ..”. သောကြ အားမရသေး..။မတငမြှဖငဆြုံကှီးတှကေိုခှပှီးဆောင့ကြှောင့ထြိုငြ ခှဖွေ ားထောကကြာလိုးတော့ မတငမြှကိုယလြုံးကှီးအပေါဖြကတြကပြှေးသညြ။လေးငါးခကွဆြောင့လြိုးတော့ အခငြးထမီကတဈခှား လူကတဈခှားဖှဈသှားပှီ။
မတငမြှ အားမရတော့ သောကြခှကငွြေးဝတကြိုလကနြှဈဖကဖြှင့ဆြှပဆြှဲအားပှုပှီး ဖငကြော့ခံသညြ။လိုးသံဆောင့သြံလညခြွေ ာငြးသံ အောညြညြးသံတှဆေူညံနသညြေ။သောကြ အံကှိတဆြောင့သြညြ။သှေးကှောတှထေောငထြနပှေီးခွှေးသီးတှစေီးကနွသညြေ။ ” ဆောင့ြ..ဆောင့ြ..မောငလြေးဆောင့ြ..ပှီးရအောငြ..ပှီးရအောငြ ဆောင့ြ..ဆောင့ြ..အင့ြ အင့ြ..ဟုတပြှီ..ဟုတတြယြ..ထိတယြ..ဆောင့ြ..”. အခကွသြုံးလေးဆယြ အဆကမြပှတဆြောင့လြိုးပေး ပှီးလီးရညတြှပနြေးထုတပြဈလိုကတြော့မတငမြှကော့လနကြောကကြှေးသှားသညြ။သောကြ၅ အိပခြနြးထဲပှနရြောကတြော့ကိုကွေ ာမြှအိပလြို့ကောငြးနဆေဲ..။
အရကရြှိနတြကပြှီး ကိုယ့မြိနြးမသူမွ ားလိုးနတောကိုမသိ။သူလညြးမလိုးနိုငတြော့..။သူမလိုးပမယေ့ြ..မတငမြှစောကဖြုတကြှီး ကွိမြးထှကသြှားသညြ။ဒီလောကလြီးကှီးကှီးနှင့ဒြီလောကကြှာအောငအြလိုးမခံခဲ့ဖူးတော့ ကွိမြးတကသြှားသညြ။မနကလြငြးတော့ဟနမြဆောငနြိုငြ။ဒီနေ့ဆကအြလိုးခံဖို့တောငြ လန့နြသညြေ။ဒါကလညြးခဏပါ.။သောကြ အိပယြာကနိုးလာပှီး မကွနြှာသဈဖို့မီးဖိုခွေ ာငကြိုအဖှတြ..မတငမြှမကွနြှာလေးကှည့ြ..ပါးလေးတဈခကွြ ရှှတကြနဲနမြး…လကကြိုဆှဲကာ လီးတောငတြောငကြှီးပေါတြငပြေးလိုကတြော့….အားရပါးရညှဈဆုပပြဈလိုကပြှီး အခုပဲကုနြးရ ကုနြးရ ဆိုတဲ့စိတတြှဖှဈေလာပှနသြညြ။သောကြ ကခံမလားမေးတော့..မထိနြးနိုငမြသိမြးနိုငြ ခံမယြ လို့တောငပြှနဖြှလေိုကပြါသေး။
ယုံရတာမဟုတြ….အရူးအမဲသားကွှေးတော့နှားမှငတြိုငြးလကညြှိုးထိုးတယြ ဆိုသလို မီးဖိုခွေ ာငထြဲကုနြးခိုငြးနမှအေခကြ ဟုတှေးမိပှီးဧည့ခြနြးထဲထှကလြာတုနြး ကိုကွေ ာမြှနိုးလာသညြ..။သူလဲ လိုးသာမလိုးရတာ…မနကထြ,တော့ လီးတောငနြပှနေပြါသညြ။လီးကိုလကညြှိုးထိုးပှပှီးတဈခဈခဈရယနြတေော့ ကိုကွေ ာမြှကပါးကလေးဆှဲလိမပြှီး ” မှရယြ…ကိုယမြနေ့ညက မွ ားပှီးလှတသြှားတယြ…ဒီညပှနဆြပမြယနြောြ….” ” ခခြြ….မှကဆာနတော…ကိုယကြသိပမြမိုကပြါဘူး…အငတခြံလိုကရြတာ နာတယြ..ခခြြ “. ” ဆောရီး မှရာ…ဒီည..ဒီည နောြ မှ….”
” ရတယြ…ရတယြ…နေ့လားညလား..ကှိုကသြလိုပှော…ရတယြ…ခခြြ….ပှီးမှမူး…” ” ခခြြ….မသောကတြော့လဲ ဒါကသိပစြိတမြလာဘူးကှ…နဲနဲတော့သောကမြယြ မှရာ….ဒါမှ မိနြးမလိုးနိုငတြာ…”. ” သောကပြါရှငြ…သောကပြါ….တောရြုံသင့ရြုံဆိုဆေးပါပဲ….” ” အိုကေ….ဒါမှ ငါ့မိနြးမ…” စကားပှောနတေုနြးပဲ သောကြဝငလြာပါသညြ။ဘာမှမသိ…ဘာမှမဖှဈသလို..။ဒီပညာက မသငပြဲတတသြညြ ..။ နံနကစြာ စားသောကပြှီးတော့ ကိုကွေ ာမြှကားထှကသြလို..သားလေးကိုလဲတဈခါတညြးခေါသြှားပှီးကွေ ာငြးပို့သညြ။သောကြ သငတြနြးသှားပေါ့ ။မီးဖိုအလုပတြှရှေု ပနြေ၍ အနားမရနိုငပြါ။နေ့လညမြှပဲနဲနဲ အိပတြော့မညြ….။ နေ့လညပြိုငြးတော့ခဏနားမှရမညဆြိုပါမှ အိပြ၍မရ..။
မကွစြေ့ထဲ သောကြလီးကှီးပဲမှငနြသညြေ။လီးကှီးကှီးဖှင့စြောကပြတထြဲထိုးသှငြးဝငလြာသည့အြခွိနခြံစားလိုကရြမှုမွ ားက ဝဒနောအသဈဖှဈခါနောကတြဈခါထပခြံစားခငွလြာပှနသြညြ။တနှာပိုးတှကှှပှေီးအိပယြာထကမြှာတဈလူးလူးတဈလိမ့လြိမ့ြ။စောကရြညတြှစေိမ့ထြှကသြဖှင့ထြမီစ,နှင့စြောကပြတကြှားညှပထြားလညြးမနိုငြ။ထမီမှာစိုစိုအိနသညြေ။လကဝြါးဖှင့စြောကပြတကြှီးကိုအုပထြားမိပါမှပိုဆိုး။တဖှညြးဖှညြးလကညြှိုးဝငသြှားသညြ။တဈခကွြ..နှဈခကွြ..သုံးလေးခကွဆြောင့ပြှီးတော့…လကခြလယပြူးလိုကလြာသညြ။လကဘြယနြှဈခွေ ာငြးထည့ထြည့ြ..သောကလီးကှီးလိုအရသာထူးကိုမပေးနိုငြ…။သောကြလီးကှီးကိုပဲတမြးတသညြ။လာပါတော့ကှယြ…. မှေးခနဲ မိနြးမောနခေိုကြ သောကြအခနြးထဲဝငလြာသလိုလို…မို့မကွစြေ့ဖှင့ကြှည့သြညြ။အမှနပြါပဲ..ကိုယတြောကြပုဆိုးကိုကှငြးလုံးပုံခွှတခြထွားပှီးအငြျကွီုကှယသြီးတှဖှေုတနြသညြေ။အမောတကောစိတဖြှင့လြီးကှီးကိုလှမြးဆှဲပဝတြော့သောကြကုနြးပှီးပါလာသညြ။
” အဈမကလဲ…အဝတကြလေးတော့ခွှတပြါရစေဦး…ဇှတကြှီးပဲ…” ” မစောင့နြိုငဘြူး…လာ..” လီးဒဈနီညိုညိုပှောငပြှောငကြှီး မကွစြေ့ရှေ့ကိုရောကနြတေော့ ဘယလြိုမှစိတမြထိနြးနိုငြ။ဒဈဖွ ားကိုသှားလေးတှဖှငေ့ဆြတခြါဆတခြါ ကိုကပြဈလိုကသြညြ။သူ နာသှားမှာလညြးစိုးပါရဲ့..။ဒီလိုဖှင့လြညြးအားမရ။နှုတခြမြးထဲသှငြးပှီး ပှှနကြနဲ ပှှတကြနဲ သုံးလေးခကွစြုပပြဈလိုကသြညြ။ပိုဆိုး….။ခေါငြးငလေးဆတဆြတခြါပှီး ဒဈကှီးကိုငုံခဲကာနှုတခြမြးတှလွှေ ာတှအေားကိုးပှီးစုပယြူရဈဆှဲမိတော့သညမြှာအကှာကှီး။အသကပြငမြရှူ မိတော့..။နောကမြှသကပြှငြးကလေးခွု ပှီးလီးခွေ ာငြးကှီးကိုပါ ပါးစပထြဲမဆန့မြပှဲသှငြးပှီး ပလှတလြပလှတအြသံမညအြောငစြုပပြဈသညြ။အားရပှီလားဆိုတော့..အားမရသေး။
လီးကှီးတဈခွေ ာငြးလုံးကိုစုပခြငွလြာသညြ။အာခေါငထြဲထိတဈမှေ့ တဈမှေ့ ထိုးသှငြးပှီးစုပြ…စုပရြငြးထိုးသှငြးသညြ။မွိုခွ လို့ရရငမြွိုခွ ပဈမညမြှာအမှနြ..။မွို ခွ လို့လဲမရ..အာခေါငထြဲ ဒဈကှီးထောကနြသညြေ။မရ မရှိရအောငသြှငြးတော့မကွရြညတြှလညေပြှီး နှာရညတြှထှကေခြငွသြလိုဖှဈလာသညြ။ သောကြ လညြးအငှိမမြနနေိုငြ။မတငမြှခေါငြးကိုလကနြှဈဖကနြဲ့အုပဆြှဲကိုငပြှီး ပါးစပကြိုဆောင့ဆြောင့လြိုးပဈသညြ။မတငမြှက မကွလြုံးလေးဝင့ကြှည့ပြှီးခေါငြးလေးညိတခြါညိတခြါဖှင့ဆြကလြိုးခိုငြးတော့စိတတြှကှှတေကလြာပှီးအားရပါးရဆောင့လြိုးသညြ။ဆောင့ခြကွတြှသှကေလြာပှီး လီးရညတြှပနြေးပနြးထှကသြညြ။မတငမြှ ရုတတြရကပြါးစပကြအစုပရြပသြှားပှီးပါးစပဟြ,တတလေးဖှဈသှားသေးသညြ။
နောကတြော့..သောကြလီးရညတြှကေို တဈစကမြကနွစြုပယြူမွိူ ခပွဈလိုကသြညြ။လီးကှီးမှာမတငပြှ၏လွှ ာရညြ..တံတှေးတို့ဖှင့စြိုရှှဲပှောငလြကနြသညြေ။တောတြောလြေးကှာပှီး မာတာတာလေးကနွတြော့မှလီးကိုပါးစပထြဲကဆှဲထုတပြှီး သောကြကိုမော့ကှည့ကြာပှုံးသညြ..။
” ကောငြးလား မောငလြး..” ” ကောငြးလိုကထြာ….အဈမကလီးစုပလြဲတောတြာပဲနောြ…ကွူ ပမြအောင့ထြားနိုငလြို့ပှီးလိုကရြတာစောကပြတလြိုးခငွသြေးတာ…” ” အဈမ ဒီတဈခါပဲ လီးကိုပှီးအောငစြုပြ ဖူးသေးတာ..လီးရညလြဲအခုမှမွို ခွ ဖူးတာ….မောငလြေးလီးရညတြှကဆေိမ့လြိုကထြာ…အဈမကှိုကသြှားပှီ..မွ ားလဲမွ ား..သနလြဲသနြ…”–

ယခုဝက်ဆိုဒ်တွင်တင်ထားသော ဗွီဒီယိုများကိုလိုအပ်ပါကလွတ်လပ်စွာယူသုံးနိုင်ပါတယ်။